Goedemorgen allemaal,

Aangezien we afgelopen zaterdag een rustdag hadden leek het mij slim om 2 blogs in 1 te doen vandaag. De rustdag was het slecht weer met onweer en enorme plensbuien. Om die reden hadden we besloten boodschappen te doen, daarna vooral bij te slapen en te relaxen.

Gisteren stond een van de hoogtepunten van onze trip op de planning. Namelijk SNUBA! Snuba is een combinatie van snorkelen en duiken waarbij het verschil is dat je geen duikbrevet nodig hebt. Je gaat met een groepje dat met slangen vast zit aan een vlot met zuurstoftanks het water in en kan op die manier ook de diepte in met de mogelijkheid gewoon te kunnen ademen. Klinkt goed heh? gewoon blijven doorlezen.

Nadat we 's ochtends getrakteerd werden op de pannekoeken van Andrea. Gingen we op pad. Om 13.00 zou de boot vertrekken vanuit Key West en het was ongeveer 45 minuten rijden. De rit naar Key West was adembenemend en we hadden er ongelofelijk veel zin in. Nadat we het papierwerk bij de boten hadden ingevuld was het tijd om aan boord te gaan.

De crew bestond uit 4 mannen waarvan er 2 gidsen waren in het water en 1 cameraman en 1 kapitein. Wij kregen de Gids Steve toegewezen en al snel werd duidelijk dat we per groepje van 6 zouden gaan duiken. We zouden er dus nog 2 mensen bij krijgen. In dit geval Eugene en een of andere barbiepop waarvan ik het onthouden van de naam verder niet niet belangrijk vond. Eugene vond ook bepaalde dingen niet belangrijk, namelijk het luisteren naar de gids tijdens de uitleg. Nadat Steve hier op had gewezen en duidelijk al meteen enigszins geiriteerd was over dit voorval werden we aangekleed. Dat wil zeggen je kreeg een tuigje om, gewichten, duikbrillen enz. Wij waren de eerste groep die het water in zou gaan. En 1 voor een werden we te water gelaten om ons vervolgens aan het vlotje vast te klampen en te wachten op verdere instructies. 1 van de instructies nadat we het mondstuk waardoor we konden ademen hadden ontvangen was : Hou het vlot met 1 hand vast laat je zakken en en haal adem door het mondstuk. Deze instructie was al 3 keer herhaald. Dus de verbazing was groot toen Eugene naar beneden ging en niet ademde door het mondstuk. Uiteindelijk duurde de instructies hierdoor veel langer dan de bedoeling was. Nadat bij barbie de gewichten waren weggehaald konden we beginnen. Omdat je met een beperkte zuurstofslang zit en een vlot wat met je mee moet drijven is het heeeel belangrijk dat iedereen onderwater DEZELFDE kant op zwemt. Dit wordt daarbij ook nog aangegeven door de gids door middel van handgebaren die bijna exact hetzelfde zijn als bij een verkeersregelaar. Ook dit bleek helaas voor Barbie en Eugene te moeilijk. En met hun gedoe hadden ze Arne helaas al snel in zo'n enorme spaggeti gekregen dat hij niet fatsoenlijk bij het vlot meer weg kon komen. Dit betekende dat onze gids meer bezig was met het ontrafelen van iedereen dan met gidsen. Ondertussen Waren Liek, Andrea en Ik braaf aan het zwemmen. En wat is het er mooi Practige vissen waaronder een Baracuda, Maanvissen en Andrea zag een Koffervis. Hier zijn foto's van en die zullen we later delen. Na een klein stukje verder gezwommen te zijn, merkte ik dat mijn lijn steeds te kort was en ik keek om. Op een of andere reden zag ik niemand aangezien ik veel lager zat dan de rest. Toen ik omhoog keek zag ik dat de anderen allemaal rond het vlotje lagen, had ik iets gemist? Ik kwam boven en daar liet Steve inmiddels in niets mis te verstane bewordingen merken dat hij het zat was Eugene en Barbie uit elkaar te halen en dat we toch echt hem moesten volgen omdat het mooiste nog moest komen! Prima zo gezegd zo gedaan. Iedereen ging weer van het vlot weg en aan de hand van Steve en met de resigenoten schuin achter mij zwommen we naar een trog. Eenmaal bij die trog met koraal en schollen prachtige vissen. En toen weer wast aan mijn zuurstof slang. Steven keek achter mij en vertelde mij te wachten in het water. Ik bleef waar ik was, letterlijk staant op de grond van het rif. En aan het begin van de trog. Toen werd er aan mijn lijn getrokken. Steve was het beu. Zuurstoftanks waren bijna op en we moesten terug naar de boot. Ook nu weer zaten die wokkels weer in de knoop. En op dat moment precies op dat moment spreekt Barbie de historische woorden: "ik denk dat ik nu wel klaar ben om met gewichten te zwemmen". Het gezicht van Steve spuwde vuur en zijn reactie was koud: "jij misschien wel maar ik niet, we gaan nu terug naar de boot".

Door deze chaos kwam men wat uit zijn doen aan boord. Eugene en Barbie doneerde hun lunch meteen aan de vissen. En met de anderen ging het ook niet echt goed. Liek werd ook ziek en ook Andrea voelde zich verschrikkelijk. Ikzelf had gelukkig nergens last van en hielp door prullenbakken, emmers en waterflesjes heen en weer te brengen. Ik denk dat we gerust kunnen stellen dat Snuba een teameffort is en als je er dus mensen hebt die niet snappen wat ze doen wordt het een ramp. Ook was er misschien nog wel iets anders aan de hand want als iedereen misselijk is op 1 of 2 is er wellicht ook nog iets anders aan de hand. Wellicht dat de druk van de zuurstof iets te hoog was of hadden we te weinig gedronken. In ieder geval was het niet de ervaring die we gehoopt hadden en ook Steve merkte dat. Hij gaf aan dat we er niets aan konden doen en dat we gewoon pech hadden met deze groep deze keer.

Eenmaal aan land was het tijd om even in Key West te gaan kijken. Wat een leuk stadje is dat!! de sfeer was gezellig en de gebouwen zijn echt heel mooi. We liepen door de hoofdstraat heen en kwamen bij een Starbucks. Iedereen was wel toe aan iets fris en Arne en Ik namen de Eenhoorn Frappochino. Eigenlijk gewoon een roze milkshake maar al met al heerlijk. Daarna was het tijd ergens te gaan drinken en daarna te eten. We vonden een tentje dat Sara Beth's heette en dit was RAAK!!! Tot nu toe was dit met enige afstand de beste maaltijd met beste bediening die we tot nu toe gehad hadden. Zelf had ik een Red Snapper met kop, staart en vel waar geen graatje meer in zat. Iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt. De key Lime Pie als dessert was ook zalig. De anderen waren voor hun eten al minstens zo enthousiast. Hierna was het tijd om naar huis te gaan.

En voor morgen? Morgen gaan we eerste naar Bahia Honda state park om te zwemmen, snorkelen en te relaxen. Daarna gaan we lekker uit eten.

Tot morgen mensen.

De reisgenoten.